เก็บใจไว้กับตัว

เรื่องที่พระพุทธองค์ต้องการให้เราหมั่นฝึกฝนคือ หมั่นฝึกควบคุมจิตควบคุมใจตัวเอง ใจของเราชอบเที่ยวไปได้ไกล ๆ แม้ตอนนี้จะยังไม่เห็นรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร แต่ก็รู้ว่าใจอาศัยอยู่ในร่างกายนี้แหละ ฝึกทำสมาธิมากเข้า ๆ ก็จะควบคุมมันได้

ถามว่าเวลานั่งสมาธิคือนั่งทำอะไร ?
การทำสมาธิเบื้องต้น คือ การน้อมใจมาเก็บไว้ในตัว (ในศูนย์กลางกาย) เก็บมันเอาไว้ อย่าให้มันเที่ยวไป ถ้าปล่อยใจเที่ยวไป เดี๋ยวใจไปเจออุบัติเหตุกลางทางแล้วจะเดือดร้อน เพราะยิ่งเที่ยวไปไกลเท่าไร ก็จะไปติดเหยื่อล่อได้ง่ายมากเท่านั้น

อย่างเช่น เวลาคุณผู้หญิงเขาไปร้านเพชร เห็นเพชรสวย ๆ เข้าก็อยากได้ ตอนนั้นใจอยู่กับตัวหรืออยู่กับเพชร ไปเจอสาวหน้างาม ๆ ใจอยู่กับตัวเราหรือไปอยู่ที่หน้าสาว
.
ครั้งใดใจเที่ยวออกไปนอกตัว ครั้งนั้นใจจะไปติดเหยื่อ ใจจะไปติดบ่วง คือ ความหลงในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส และธรรมารมณ์

ปล่อยใจให้เที่ยวไป เดี๋ยวมันก็ไปหลงรูปเข้าจนได้ เดี๋ยวก็ไปหลงเสียงเข้าจนได้ เดี๋ยวมันก็ไปหลงกลิ่นเข้าจนได้ เดี๋ยวก็หลงรสเข้าจนได้ เดี๋ยวก็หลงสัมผัสเข้าจนได้ เดี๋ยวก็หลงธรรมารมณ์คือไปคิดเรื่องไม่ควรคิดเข้าจนได้ แล้วมันจะเดือดร้อน

เพราะฉะนั้น พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสั่งเลย ผู้ใดควบคุมจิตไม่ให้มันแล่นออกไปทางตา ไม่ให้มันแล่นไปทางหู ไม่ให้มันแล่นทางจมูก ทางลิ้น ทางผิวกาย หรือไม่ให้มันแล่นออกไปทางคิดฟุ้งซ่านไป ถ้าคุมได้อย่างนั้นใจก็จะไม่ติดในรูป ในเสียง ในกลิ่น ในรส ในสัมผัส ในธรรมารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น แล้วจะสบาย ใจก็เลยเป็นสมาธิ ไม่ต้องเดือดร้อน

๘ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๒
#หลวงพ่อทัตตชีโว #คำสอนมหาปูชนียาจารย์ #ผู้นำแสงสว่างออนไลน์ #072today